یک مربی در بدو ورود به یک باشگاه، 4 رسالت و وظیفه عمده را بر دوش خود دارد که عبارتند از: 1. ساخت بازیکن 2. ساخت تیم 3. ساخت نتیجه 4. ساخت و ایجاد تغییرات در رفتارهای فرهنگی بازیکن و هوادار.

8 هفته از لیگ برتر گذشته است و با تعطیلات جبری پیش آمده، بد نیست کمی در خصوص دیدگاه علمی فوتبال در باب کارکرد مربیان، به بحث بنشینیم. بسنده کردن فقط به نتایج یک تیم، شاهین مناسبی برای اندازه گیری پارامترها و فاکتورهای یک مربی موفق نمی تواند باشد. بی شک حضور یک مربی در باشگاهی جدید، بایستی با خود فرآیندهای دیگری نيز بهمراه داشته باشد. نگارنده به صورت مختصر و مفید با این مقاله نگاهی گذرا به آنچه باید از یک مربی خلق شود، داشته و معتقد است، یک مربی، به مانند شمعی می باشد که با سوختن خود موجب انتقال تجربه و دانايی به شاگردان خود می شود.

1. ساخت بازیکن:
با ورود یک مربی، به باشگاه جدید، وى بر اساس تز تاکتیکی مورد علاقه خود، نسبت به جذب بازیکنان اقدام می نماید. او وظیفه دارد با بررسی تیمهای رده پایه باشگاه، بازیکنان مستعد را شناسائی و به تیم اضافه کند و اگر بازیکنی هنوز از لحاظ جسمانی، شرایط حضور در لیگ را ندارد، پرورش دهد. 7 بازیکن جدید، که مجوز اضافه شدن به تیم را دارند، دیگر دغدغه فکری یک مربی هستند. مربی با شناسايی نقاط ضعف و قوت يك تیم، سعی میکند این 7 نفر، بتوانند در راه شکوفائی تیم گام بردارند. اگر این بازیکنان جدید، نیمکت نشین شوند، مشکلات تیم دو چندان میشود. حضور در لیگ برتر، به یک مربی، اجازه تمرکز در ساختن بازیکن را نمی دهد. اگر چنانچه یک مربی بتواند پدیده جدیدی را به لیگ معرفی کند، در زمینه ساخت بازیکن موفق عمل کرده است. شکوفائی بازیکن نیمکت نشین نیز، از دیگر توانائی های یک مربی است. وقتی یک تیم لیستش کامل میشود، ابتدا مربی به سراغ رفع ایراد انفرادی بازیکنان می رود تا درصد اشتباهات آنها را به حداقل برساند.

2. ساخت تیم:
در ابتدا، ورودی و خروجی بازیکنان به تیم، در افزایش روند موفقیت، تاثیر گذار خواهد بود. تشکیل ستون فقرات یک تیم، کار مشکلی می باشد. ستون فقرات یک تیم شامل یک گلر کامل، رهبر خط دفاعی، بازیکنی مقتدر و مطمئن، هافبکی جنگنده و طراح و مها جمی ششدانگ برای گل زدن می باشد. شاید برایتان غیر قابل باور باشد، اگر بگويیم، تجربه نشان میدهد، برای ساختن یک تیم قهرمان، مربی نیاز به یک پروسه 5 ساله دارد. ساختن تیمی که سخت گل بخورد و به راحتی به دروازه حریف نزدیک شود تا موجبات آسایش و غرور هوادارنش شود. اما با دیدی منطقی، باید گفت، یک مربی نیاز به ابزار دارد، ابزار همان بازیکنان می باشند که اگر دست مربی را نگیرند، توانايی های یک مربی، هرگز شکوفا نخواهد گردید.

3. ساخت نتیجه:
نگران نباشید، در کشور ما امیر قلعه نويی، متخصص نتیجه گرايی می باشد، او و فراز کمالوند در لیست کوتاه اینگونه مربیان قرار دارند. استرس از عدم کسب نتایج در خور، برای یک مربی، عذاب آور است. در تیمی بمانند تراكتور، کسب نتیجه، از نان شب هم برای مربی این تیم باید مهمتر باشد. نتیجه در فوتبال ما حرف اول را می زند، با نتیجه و کسب جام و مقام، می توان حرفی برای گفتن داشت. عزت و ذلت، در یک قدمی مربیانی می باشد که در بند 3 این مقاله گیر بیافتند. حالا اگر در پیدایش نتیجه یک تیم، داوران بصورت سهوی تاثیر گذار باشند، گناه یک مربی چه میتواند باشد؟ پیشروی تا مرز سکته، بخاطر ماندگاری و ایجاد باور برای هوادار، از سوی یک مربی، کار بسیار سختی است که در ورزش فوتبال، گریزی از آن نیست.

4. ساخت و تغییر در رفتارهای فرهنگی بازیکن و هوادار:
بی شک برگزاری کنفرانس های متعدد، از سوی باشگاه برای مربی، میتواند کانال مناسبی برای ایجاد ارتباطات فرهنگی از سوی مربی و هوادار باشد، تا هوادار نسبت به علایق و سلایق یک مربی آشنائی پیدا نموده و در مسیر خواسته های قلبی مربی حرکت کند. وقتی از سوی یک مربی، هواداران دعوت به آرامش و عدم هتک حرمت نسبت به همه عوامل مرتبط در فوتبال باشد، زمینه های تاثیرگذاری فرهنگی بوجود می آیند. از سوئی کنترل بازیکنان و تمکین بازیکن نسبت به باشگاه،  نشانه هايی از شخصیت فرهنگی یک مربی می باشد.

تتمه:
از حضور امیر قلعه نويی در تراكتور، زمان زیادی نمی گذرد و بی شک، نمی توان ارزیابی مناسبی از کارنامه او داشت. با پایان یافتن لیگ، پازل های زیادی که اینک، مشغول استراحت می باشند، در جای مناسب خود قرار خواهند گرفت. نگارنده نظرات شخصی را در این مقال نمی گنجاند اما برای هوادار سوالی را طرح ميكند و انتظار دارد که این تعامل و همفکری، بتوانند برای سعادتمندی هوادار، بازیکن، مربی و در مجموع خانواده تراكتور، مفید باشد.
و اینک طرح سوال؟

آیا امیر قلعه نويی، در این چند هفته آغازین لیگ، طبق پیش بینی شما نتیجه گرفته و یا نتایج فراتر از انتظار بوده؟
ضمن اینکه آیا باشگاه توانسته در اجرای وظایف خود موفق عمل كند؟